Βαρύ και δυσκίνητο προβάλλει το νέο έτος. Βαρύθυμοι και σπεπτικιστές οι Ελληνες καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις· χωρίς αισιοδοξία, καχύποπτοι ως προς το κράτος τους και τους θεσμούς του, φοβισμένοι απέναντι στο μέλλον και τις διεθνείς προκλήσεις.
Φοβούνται την ένταση μεταξύ Δύσης και Ισλάμ, φοβούνται για τη φτώχεια του νοικοκυριού τους, τρέμουν την καταστροφή του περιβάλλοντος, αγωνιούν για τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Και εμπιστεύονται κυρίως την Πυροσβεστική και την Μετερεωλογική Υπηρεσία ― τίποτε άλλο&
Ό,τι περιγράφαμε ως μεταδημοκρατία της δυσφορίας, πριν από τις εκλογές, εξελίσσεται με απρόσμενα ταχύ ρυθμό, σε μεταδημοκρατία του φόβου, της αγωνίας. Οι Ελληνες αντιλαμβάνονται τώρα τη χώρα τους μικρή, μικρή την κοινωνία τους, αδύναμους τους εαυτούς τους, απροστάτευτους στο ανοιχτό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον· αισθάνονται εκτεθειμένοι σε όλες τις θύελλες των αλλαγών, και αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται εκεί έξω, απαράσκευοι, χωρίς εργαλεία, χωρίς εφόδια, και κυρίως χωρίς σχέδιο και χωρίς ηγεσία.
Το σκάφος πορεύεται με αυτόματο πιλότο, ολισθαίνει οδηγούμενο από δυνάμεις αδρανείας, στρέφεται αργά αργά περί τον άξονά του. Και δεν πάει πουθενά. Χωρίς παραγωγική ορμή, δίχως αποτελεσματική διοίκηση, χωρίς παιδεία, χωρίς καινοτομίες, χωρίς επιχειρηματική κουλτούρα, χωρίς λειτουργία κοινότητας, χωρίς πίστη στις δυνάμεις της, η Ελλάδα βουλιάζει αργά, τελετουργικά, αυτάρεσκα, στο τέλμα της. Στο τέλμα του εαυτού της.
Δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ποιες δυνάμεις κρατούν τη χώρα στο τέλμα. Είναι πολλές και διαφορετικές. Είναι οι πολιτικές δυναστείες, που έχουν ως μόνη λειτουργία την αυτοαναπαραγωγή τους εις βάρος του κοινωνικού σώματος. Είναι η διεφθαρμένη διοίκηση, απαρτιζόμενη από στελέχη με ελαστική συνείδηση και χαμηλή απόδοση. Είναι η αρπακτική ελίτ των μεγαλοεπιχειρηματιών που πλουτίζουν από την κρατική οικονομία χωρίς να επενδύουν ούτε πολλοστήμοριο των κερδών τους στην κοινωνική ανάπτυξη. Είναι η διαλυμένη εκπαίδευση, που υπονομεύει τραγικά το παρόν και το μέλλον.
Είναι εντέλει η φαλκιδευμένη, η ψεύτικη δημοκρατία της καθημερινής ζωής· μια δημοκρατία που στηρίζεται σε οκνούς, φθονερούς, αυτάρεσκους, δειλούς πολίτες, με ολόιδιους ηγέτες. Που φοβούνται το μέλλον και αγωνιούν για το παρόν· μα ταυτοχρόνως τρέμουν τις αλλαγές, αποφεύγουν τις καινοτομίες, μισούν τις θυσίες, δεν αναλαμβάνουν ρίσκα.
Πολίτες και ηγέτες κατοπτρικά ίδιοι, χωρίς πνοή και όραμα, χωρίς πίστη και αγάπη. Μόνη αλήθεια μας, ο φόβος ― να τρώει τα σωθικά και να παγώνει.
Εμείς είμαστε το τέλμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου