This is the End

Ξήντα παπάδες πάν μπροστά

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στὴν Ξάνθη τὸ 1939.

Τὸ 1962 ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς καὶ τὸ 1967 τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς. Εἶναι διδάκτωρ τῆς Θεολογίας, πτυχιοῦχος τῆς γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς γλώσσας, γνώστης δὲ τῆς ἰταλικῆς καὶ γερμανικῆς γλῶσσας. Διάκονος χειροτονήθηκε τὸ 1961 καὶ πρεσβύτερος τὸ 1965. Διετέλεσε ἐπὶ 9 χρόνια ἱεροκήρυκας καὶ πνευματικὸς προϊστάμενος τοῦ Ι.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Παναγίτσας) στὸ Παλαιὸ Φάληρο, καὶ ἐπὶ 7 χρόνια Γραμματεὺς τῆς Ι. Συνόδου. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος τὸ 1974.

Μακαρια η οδος...

..."Να μη μου χρησιμοποιείς σοφιστικούς κομπασμούς στο λόγο, ούτε στα άσματα υπερβολικά γλυκιές φωνές, ούτε συζητήσεις υπερήφανες και φορτικές για τους άλλους, αλλά σε όλα να ελλατώνεις την επιδεικτική μεγαλοποίηση. Να είσαι ωφέλιμος στο φίλο, ήρεμος στον υπηρέτη, ανεξίκακος προς τους θρασείς, φιλάνθρωπος προς εκείνους που βρίσκονται σε κακή κοινωνική κατάσταση. να παρηγορείς τους πάσχοντες. Να επισκέπτεσαι αυτούς που βρίσκονται σε θλίψεις . Να μη περιφρονείς κανέναν απολύτως.

Να είσαι ευχάριστος στην προσφώνηση, ανοιχτόκαρδος στην απάντηση, βολικός, ευκολόπιστος σε όλους. Να μην εγκωμιάζεις τον εαυτό σου, ούτε τους άλλους να παρακινείς να σε εγκωμιάζουν. Να μη δέχεσαι άσεμνο λόγο. Να κρύβεις όσα μπορείς από τα πλεονεκτήματά σου.Για τα αμαρτήματά σου να γίνεσαι ο ίδιος κατήγορος του εαυτού σου και να μην αναμένεις τους έλεγχους των άλλων, ώστε να μοιάζεις με τον Ιώβ, ο οποίος δεν απέφυγε τον πολύ όχλο της πόλεως, για να εξομολογηθεί μπροστά τους το σφάλμα του.Να μην είσαι αυστηρός στις επιπλήξεις και να μην ελέγχεις γρήγορα και με εμπάθεια (γιατί αυτό είναι αυθάδεια), ούτε να καταδικάζεις τον άλλο για μικρά σφάλματα σαν να είσαι εσύ ακριβοδίκαιος."....

Μ. Βασιλείου ομιλία "περί ταπεινοφροσύνης" (Ε.Π. 31, 537-540)

ΕΣΑ ΕΣ ΕΣ Βασανιστες;;;;;;;;;;

Ενας βασανιστής της χούντας ζητάει και τα ρέστα από το θύμα του

Ο δεύτερος φόνος του Γιάννη Χαλκίδη Μετά από 40 χρόνια, ο βασανιστής Λεπενιώτης (δεξια, όρθιος πίσω από τους κατηγορούμενους στη δίκη της «Δημοκρατικής Αμυνας») επιχειρεί να ξαναγράψει το φόνο του αγωνιστή Γιάννη Χαλκίδη (αριστερα) 8 Σεπτεμβρίου 2004.

Σε αστικό λεωφορείο της Ανω Τούμπας, στη Θεσσαλονίκη, δυο παλιοί γνώριμοι πέφτουν τυχαία ο ένας πάνω στον άλλο. Τα βλέμματά τους διασταυρώνονται κι ο 65χρονος Νάντης Χατζηγιάννης διαπιστώνει πως απέναντί του βρίσκεται ένας απ' τους αστυνομικούς που τον είχαν βασανίσει επί χούντας: ο -συνταξιούχος σήμερα- Αντώνιος Λεπενιώτης. Με οργισμένη φωνή τού θυμίζει ποιος είναι και στη συνέχεια ενημερώνει τους παριστάμενους ότι ο συνεπιβάτης τους υπήρξε όχι μόνο βασανιστής πολιτικών κρατουμένων αλλά και ο δολοφόνος του αγωνιστή Γιάννη Χαλκίδη, μέλους του (ακόμη ενιαίου τότε) ΚΚΕ και της αντιστασιακής οργάνωσης «Πατριωτικό Μέτωπο». Ο Λεπενιώτης κατεβαίνει απ' το λεωφορείο.

Ενάμιση μήνα μετά (19/10/04), ο Χατζηγιάννης καλείται από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης να απολογηθεί για τη μήνυση που υπέβαλε σε βάρος του ο πάλαι ποτέ βασανιστής του, με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης.

Ο συνταξιούχος αστυνομικός τον παρουσιάζει σαν «ιδιόρρυθμον άτομον», «θρασύτατο και προκλητικό», που «εμφανίζεται ως αντιστασιακός» και τον συκοφαντεί συστηματικά «εν γνώσει της αναληθείας» των ισχυρισμών του. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι παρόμοια επεισόδια έχουν συμβεί μεταξύ τους και στο παρελθόν (το 1990 και το 1999), κάτι που ο ίδιος ο Χατζηγιάννης διαψεύδει κατηγορηματικά. Η εκδίκαση της μήνυσης θα γίνει στις 8 Φεβρουαρίου από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της συμπρωτεύουσας. Εντεκα μέρες αργότερα, θα εκδικαστεί και η αγωγή που υπέβαλε το 2007 ο Λεπενιώτης κατά του Χατζηγιάννη και της εφημερίδας «Αγγελιοφόρος», ζητώντας 200.000 ευρώ για τη δημοσίευση μιας «συκοφαντικής» συνέντευξής του σχετικά με το φόνο του Χαλκίδη.

«Το τελευταίο που περίμενα να μου συμβεί τριάντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας», διαβάζουμε στο υπόμνημα που ο κατηγορούμενος κατέθεσε το 2005, «είναι να δίνω εξηγήσεις για την αντιδικτατορική μου δράση και όσα είμαι υποχρεωμένος να καταγγέλλω και να υπενθυμίζω με κάθε ευκαιρία». Ταυτόχρονα ωστόσο ξεκαθαρίζει πως θεωρεί την επικείμενη δίκη σαν μια καλή ευκαιρία για «την επ' ακροατηρίω αποκατάσταση της αλήθειας, τόσο για την υπόθεση της δολοφονίας του Γιάννη Χαλκίδη, όσο και για τις ευθύνες του ίδιου του Λεπενιώτη». Εν αναμονή της δίκης, κατέγραψε επίσης τις αναμνήσεις του και τις εξέδωσε σε βιβλίο με τον εύγλωττο τίτλο «Τι έχεις μ' αυτόν;» (Θεσσαλονίκη 2007). Παρά την τυπικά «ιδιωτική» μορφή της, η υπόθεση αυτή κάθε άλλο παρά «διμερής διαφορά» μπορεί να θεωρηθεί. Αυτό που επί της ουσίας εκδικάζεται είναι η συλλογική μνήμη της Μεταπολίτευσης για τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική Πολιτεία «έκλεισε» το 1975-77 το ζήτημα των βαρβαροτήτων των πραιτωριανών της επί «επταετίας». Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή.

Ο φόνος του Χαλκίδη Στις 2 Σεπτεμβρίου 1967, την ώρα των εγκαινίων της ΔΕΘ από τη χουντική κυβέρνηση, το «Πατριωτικό Μέτωπο» της Θεσσαλονίκης ανατίναξε κολόνα της ΔΕΗ βυθίζοντας για ένα πεντάλεπτο στο σκοτάδι το χώρο της έκθεσης. Η ενέργεια είχε αποφασιστεί από το γραφείο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Θεσσαλονίκης κι εκτελέστηκε από τους Γιάννη Χαλκίδη, Νάντη Χατζηγιάννη, Θόδωρο Καζέλη, Ελλη Στεφανίδου κι Αργύρη Μπάρα. Τρεις μέρες αργότερα, τα ξημερώματα της 4-5/9/67, η κεντρική γιάφκα της οργάνωσης (ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Φιλελλήνων 65) δέχτηκε επιδρομή από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Οι τρεις αγωνιστές που βρίσκονταν μέσα θα επιχειρήσουν να διαφύγουν, χωρίς αποτέλεσμα. Ο νεαρός εργάτης Γιάννης Χαλκίδης πέφτει νεκρός σε παρακείμενη αυλή, έχοντας δεχτεί πισώπλατα δυο σφαίρες στο στήθος και την κοιλιά (συν ένα επιπόλαιο τραύμα στο χέρι). Επίσης τραυματισμένος από σφαίρα, ο Γρηγόρης Παντής θα συλληφθεί στο υπόγειο όπου είχε καταφύγει. Ο τρίτος της ομάδας, ο Νάντης Χατζηγιάννης, θα συλληφθεί κοντά στο σημείο στο οποίο έπεσε ο Χαλκίδης. Στο βιβλίο του περιγράφει καταλεπτώς πώς είδε τον αστυφύλακα Λεπενιώτη να καταδιώκει τον ήδη τραυματισμένο σύντροφό του, ν' αδειάζει πάνω του το περίστροφό του και λίγο αργότερα να τον αποτελειώνει ποδοπατώντας τον. Ο Χαλκίδης ξεψύχησε δίπλα του (σ. 60-71). Ακολούθησε η μεταφορά του στην Ασφάλεια κι αργότερα στην ΚΥΠ κι η πολυήμερη ανάκρισή του με βασανιστήρια, τα οποία περιγράφει επίσης εξονυχιστικά (σ. 72-90). Εκτός από την απόσπαση πληροφοριών, τα βασανιστήρια αποσκοπούσαν και στον εξαναγκασμό του να «ομολογήσει» ότι κάποιος απ' αυτούς πυροβόλησε πρώτος κατά των αστυνομικών, έτσι ώστε ο φόνος του Χαλκίδη να δικαιολογηθεί σαν «αυτοάμυνα» των οργάνων. Η αρχική ανακοίνωση της Αστυνομίας έκανε άλλωστε λόγο για «ανταλλαγή πυροβολισμών», μετατοπίζοντας εικονικά τη «συμπλοκή» από την ανατολική Θεσσαλονίκη (όπου έγινε το φονικό) στη δυτική. Ομως οι αγωνιστές του ΠΑΜ ήταν άοπλοι: «Αν οπλοφορούσαμε και είχαμε και δυο-τρεις χειροβομβίδες θα φεύγαμε σαν "κύριοι" από τη γιάφκα της Φιλελλήνων», εκτιμά εκ των υστέρων στο βιβλίο του ο Χατζηγιάννης. «Οι Ασφαλίτες είναι οι πιο δειλοί άνθρωποι στον κόσμο και θα λούφαζαν κάτω από τη γη» (σ. 67). Στις 26 Νοεμβρίου 1967 το έκτακτο στρατοδικείο καταδίκασε τους δυο επιζήσαντες σε κάθειρξη 20 χρόνων. Μαζί τους δικάστηκαν άλλα 39 άτομα, απ' τα οποία τα 22 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, από ισόβια μέχρι φυλάκιση με αναστολή. Η ανάπηρη «κάθαρση» Αυτά όσον αφορά το μακρινό 1967. Η ουσία του προβλήματος δεν βρίσκεται όμως εκεί, αλλά στην προβληματική «εκκαθάριση» αυτής της τραγικής ιστορίας από τους δικαστικούς μηχανισμούς της Μεταπολίτευσης, που επιτρέπει σήμερα σ' έναν επαγγελματία βασανιστή να ζητά τα ρέστα από τα θύματά του

Η περίπτωση Λεπενιώτη δεν είναι βέβαια καθόλου ξεχωριστή. Αποτελεί μια απλή ψηφίδα στο μωσαϊκό της σκανδαλωδώς ευμενούς αντιμετώπισης των βασανιστών αστυνόμων από τη «Δικαιοσύνη» της εποχής, που κατά κανόνα την έβγαλαν καθαρή - είτε απαλλασσόμενοι με διάφορες δικαιολογίες, είτε τιμωρούμενοι με προκλητικά ελαφρές ποινές. Ενώ οι στρατιωτικοί βασανιστές τιμωρήθηκαν αυστηρά, έτσι ώστε να επιβληθεί πανηγυρικά η «αποπολιτικοποίηση» του στρατεύματος, τα βασανιστήρια εκ μέρους αστυνομικών οργάνων θεωρήθηκαν απλές «υπερβάσεις» των (φυσιολογικών) καθηκόντων τους. Σε άλλες περιπτώσεις, ήταν η ίδια η Δικαιοσύνη αυτή που φρόντισε να «καθαρίσει» για λογαριασμό τους. Ο Αντώνιος Λεπενιώτης καταδικάστηκε έτσι στην αστεία ποινή της φυλάκισης 4 μηνών (εξαγοράσιμη προς 150 δρχ. την ημέρα) για βασανιστήρια σε βάρος ενός άλλου μέλους του ΠΑΜ, του ελαιοχρωματιστή Κώστα Παπαδόπουλου, συγκατηγορουμένου του Χατζηγιάννη και καταδικασμένου σε κάθειρξη 12 χρόνων το 1967 («Θεσσαλονίκη» 23/2/76). Πολύ τυχερότερος θα είναι όσον αφορά το βασανισμό του ίδιου του Χατζηγιάννη: παρά την παραπομπή του με βούλευμα (254/76) για σοβαρές σωματικές βλάβες σε βάρος τού τότε κρατούμενου, το δικαστήριο θα αποφανθεί τελικά ότι η σχετική μήνυση κατατέθηκε εκπρόθεσμα κατά μία μέρα κι ότι συνεπώς το αδίκημα είχε πια παραγραφεί! Δεν επρόκειτο για μεμονωμένη περίπτωση.

Περίπου 150 μηνύσεις εναντίον βασανιστών της δικτατορίας πέρασαν μ' αυτόν τον τρόπο στο αρχείο, καθώς η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε πως η τρίμηνη προθεσμία που προέβλεπε το Δ' Ψήφισμα της 18/1/75 για την υποβολή τους έληγε στις 17 κι όχι στις 18/4/75 - ημέρα που είχε ανακοινωθεί επίσημα από την Εισαγγελία Αθηνών σαν η τελευταία. Με βούλευμα θα απαλλαγεί ο Λεπενιώτης το 1977 και από την κατηγορία του φόνου του Χαλκίδη, που του απηύθυνε ο πατέρας του νεκρού («Αυγή» 23/1/75). Η απαλλαγή του βασίστηκε στον ισχυρισμό των προϊσταμένων του ότι δεν ήταν παρών στην όλη επιχείρηση. Κι αυτό, παρ' όλο που η συμμετοχή του στην επιδρομή αποδεικνύεται από επίσημα έγγραφα, όπως ο κατάλογος των 17 ανδρών της Υποδιευθύνσεως Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης που, όπως προκύπτει από το αρχείο της υπηρεσίας, «μετείχον εν διατεταγμένη υπηρεσία κατά την νύκτα της 4ης προς 5ην Σεπτεμβρίου 1967 εις την λαβούσαν χώραν επιχείρησιν συλλήψεως ατόμων, επί της οδού Φιλελλήνων 65» (Εν Θεσ/νίκη 14/4/77, αρ. πρωτ. 706/20/92α). Στην τωρινή μήνυσή του, ο Λεπενιώτης υποστηρίζει βέβαια πως εκείνη τη μοιραία νύχτα, «αν ενθυμείται καλώς, ευρίσκετο εις άδειαν»... Από τους 17 αστυνομικούς του πίνακα, στο εδώλιο έφτασαν έτσι την άνοιξη του 1980, ύστερα από αλλεπάλληλες αναβολές, μονάχα τρεις - όσοι κατά τη δίκη του ΠΑΜ στο έκτακτο στρατοδικείο είχαν την απρονοησία να διεκδικήσουν δάφνες για συμμετοχή στην «ανταλλαγή πυρών» με τους «ένοπλους κομμουνιστές». Κι απ' αυτούς τους τρεις θα καταδικαστεί τελικά ο ένας (ο πρώην μοίραρχος Νικόλαος Τετραδάκος, ήδη φυλακισμένος για άλλα βασανιστήρια), απλά για «απόπειρα ανθρωποκτονίας». Ενώ για τη συγκεκριμένη «επιτυχία» του Σώματος, είχαν παρασημοφορηθεί με βασιλικό διάταγμα της χούντας οκτώ αστυνομικοί! Ανεξάρτητα από τη δικαστική έκβαση της υπόθεσης, ο Νάντης Χατζηγιάννης δεν έπαψε επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες να δημοσιοποιεί την προσωπική του μαρτυρία για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκε ο σύντροφός του.

Ο Λεπενιώτης κατονομάζεται ως δολοφόνος του Χαλκίδη σε άρθρα και συνεντεύξεις του στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» (1975), στις εφημερίδες «Αυγή» (5/9/87) και «Πρώτη» (2/12/87) και, φυσικά, στις καταθέσεις του στον ανακριτή το 1976 και στο δικαστήριο το 1980. Για προφανείς λόγους, αυτή η μαρτυρία του ουδέποτε αμφισβητήθηκε από το συνταξιούχο αστυνομικό.

Τα χρόνια πέρασαν ωστόσο, το πολιτικό κλίμα άλλαξε κι ο πάλαι ποτέ βασανιστής της χούντας αισθάνεται αρκετά «δικαιωμένος», ώστε να επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία -τη δική του και των θυμάτων του- μέσα από τα δικαστήρια.

Είναι δυνατόν να τα καταφέρει; ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 26/01/2008

ΠΑΜΕ και οι πουλημενοι

Πάλι προχθές το βράδυ αποκλείσθηκε το Κέντρο της πόλης με τη συγκέντρωση και την πορεία του ΠΑΜΕ. Φυσικά, σε επιλεγμένες ώρες αιχμής, 7-9 το βράδυ. Μέχρι τώρα πίστευα ότι η αναστάτωση στη ζωή της πόλης και η ταλαιπωρία των πολιτών που προκαλούν αυτές οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις και οι πορείες είναι τόσο μεγάλες, ώστε θα επέφεραν σύγκρουση ή τουλάχιστον αντίθεση των οργανωτών με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και ότι αυτή η αντίθεση θα αχρήστευε αυτές τις μορφές διεκδίκησης και πάλης.

Οτι θα ανάγκαζε τους οργανωτές να σκεφθούν και να εφαρμόσουν άλλες μορφές πάλης που να σέβονται την ομαλή λειτουργία της πόλης, τη ζωή και τα δικαιώματα των κατοίκων της. Τώρα δεν το πιστεύω. Η διακοπή της συγκοινωνίας, ο αποκλεισμός του Κέντρου και η αναστάτωση της πόλης παραμένουν στρατηγικοί σκοποί κάθε συγκέντρωσης, διαδήλωσης ή πορείας, μικρής, μεγάλης ή ασήμαντης. Ομολογώ ότι ποτέ δεν είχα φαντασθεί αυτήν την απροσδόκητη εξέλιξη της «ταξικής πάλης». Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι παρά την αναστάτωση, την ενόχληση και την ταλαιπωρία που προκαλούν, αυτές οι συγκεντρώσεις και οι πορείες γίνονται και πιο συχνές, πιο μαζικές και δεν προκαλούν τις αντιστάσεις που λογικά θα περίμενε κανείς. Μερικοί εισηγούνται μέτρα τύπου Σαρκοζί, αστυνομικά και κατασταλτικά.

Ας το δεχθούμε σαν πραγματικό γεγονός, ότι στρατηγικός σκοπός είναι η αναστάτωση της πόλης η οποία συχνά συνοδεύεται και από καταστροφές. Οταν μιλάμε για αποκλεισμό του κέντρου ο καθένας έχει το μέγεθος της δικής του περιπέτειας, το οποίο συνήθως είναι μικρότερο από το γενικό φαινόμενο του αποκλεισμού. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον αποκλεισμό μιας τεράστιας έκτασης, ο οποίος προκαλεί παράλυση σχεδόν σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο των 4-5 εκατομμυρίων κατοίκων. Το πρώτο που θα σκεφτόταν κανείς είναι η μελέτη μέτρων που θα μπορούσαν να περιορίσουν την ταλαιπωρία των κατοίκων. Το πρώτο και το αυτονόητο θα ήταν η έγκαιρη προειδοποίηση των κατοίκων, μέσω όλων των μέσων επικοινωνίας, για τον αναμενόμενο αποκλεισμό. Τώρα, απληροφόρητοι οι πολίτες, με το Ι.Χ. αυτοκίνητο, το λεωφορείο ή το τρόλεϊ φτάνουν στα όρια του αποκλεισμού και εκεί εγκλωβίζονται για ώρες. Το δεύτερο θα ήταν ίσως η έγκαιρη εκτροπή της κυκλοφορίας προς τους περιφερειακούς δρόμους και προς τους σταθμούς του Μετρό ώστε να διευκολύνεται κατά το δυνατό η παράκαμψη του αποκλεισμένου Κέντρου. Για πολλοστή φορά προχθές έφτασα στην πλατεία Συντάγματος με μεγάλη ταλαιπωρία. Και μια που έφτασα, κατάκοπος είναι αλήθεια, κάθισα και παρακολούθησα την πορεία. Ηταν πραγματικά εντυπωσιακή σε συμμετοχή και άριστα οργανωμένη. Σε αραιή φάλαγγα, ώστε η διέλευση από τους κεντρικούς δρόμους να έχει μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά ζωηρή σε συνθήματα και σε πλακάτ. Δεν έλειπε καμιά από τις διεκδικήσεις που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια και κανένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν. Το ασφαλιστικό, η ανώτατη εκπαίδευση, ο δημόσιος χαρακτήρας της Ολυμπιακής, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, η δημόσια υγεία και φυσικά η παγκοσμιοποίηση γενικά και η Ευρωπαϊκή Ενωση ειδικότερα. Σε όλα τα αιτήματα και συνθήματα κυριαρχούσε ο κρατισμός ως η έσχατη λύση, ότι κάποιο κράτος, ανυπολόγιστων διαστάσεων και αγνώστου χαρακτήρα και με απροσδιόριστους πόρους θα αναλάβει να λύσει όλα τα προβλήματα των πολιτών, τα ατομικά και τα γενικά.

Επειδή υπάρχουν ήδη οδυνηρές εμπειρίες τρομάζει κανείς στη σκέψη, πού μπορεί να καταλήξει αυτός ο αχαλίνωτος κρατισμός, με ισχυρά λαϊκά ερείσματα.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_24/01/2008_256609

P.S.Υπάρχουν Ελληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Ελληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.

Οι ευρω..πεοι

Στο Αμστερνταμ ο επισκέπτης στέκεται σίγουρα έκπληκτος όχι γιατί βρίσκεται μπροστά στα πολυδαίδαλα κανάλια και την αύρα άλλης εποχής που αποπνέει η πόλη, αλλά γιατί όπου και να περπατήσει κανείς -σ’ αυτή την πόλη που προσκαλεί για περπάτημα- μπορεί χωρίς καμία προσπάθεια να δει τι ακριβώς γίνεται στο εσωτερικό των σπιτιών. Οι Ολλανδοί, πολύ απλά, σπανίως χρησιμοποιούν κουρτίνες. Ετσι, μπορεί ο καθένας να δει τους ενοίκους των διαμερισμάτων να τρώνε, να διαβάζουν, να παρακολουθούν τηλεόραση, να μαγειρεύουν, να κάθονται γύρω από το τραπέζι. Στην αρχή, ο ασυνήθιστος επισκέπτης κοιτάζει αχόρταγα, οφθαλμολαγνικά, το νέο αυτό πεδίο που απλώνεται μπροστά του. Πολύ γρήγορα, ούτε που το προσέχει. Το συνηθίζει απολύτως. Τα ακάλυπτα παράθυρα είναι μέρος της πόλης, μεγαλώνουν την εικόνα της, διευρύνουν τον δημόσιο χώρο, εντάσσοντας ένα κομμάτι του ιδιωτικού στη δημόσια σφαίρα.

Οικειοθελώς, οι Ολλανδοί μοιράζονται τον προσωπικό τους χώρο με τους υπόλοιπους κατοίκους της πόλης τους, δημιουργώντας ένα πολυσύνθετο, εντυπωσιακό σκηνικό. Το ίδιο ανοιχτός, εξωστρεφής είναι και ο τρόπος που επιλέγουν να κυκλοφορούν στην πόλη τους. Εξω από μπαρ, ακριβά εστιατόρια, καφέ, αίθουσες συναυλιών ή διαλέξεων, σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης, αυτό που πρωτοσυναντά κανείς είναι παρκαρισμένα ποδήλατα. Στην Ελλάδα, παρότι θεωρούμαστε εξωστρεφείς, παρότι ζούμε σε μια χώρα με μεγάλη ηλιοφάνεια, όλο και περισσότερο κλείνουμε τα παράθυρα των σπιτιών μας, όλο και συχνότερα προφυλασσόμαστε από τα βλέμματα των απέναντι. Ακόμα και τα μπαλκόνια, το μόνο πράγματι δημόσιο κομμάτι των ελληνικών σπιτιών, διαρκώς περικλείεται από ψηλά φυτά, που δημιουργούν φράχτες, που εμποδίζουν τους έξω να δουν προς τα μέσα και τους μέσα να έχουν ένα βλέμμα προς τον έξω κόσμο. Κι έτσι, σιγά σιγά, ασυναίσθητα, συρρικνώνεται ο δημόσιος χώρος, περιορίζεται η έκταση που μπορεί να φτάσει το βλέμμα των ανθρώπων, εγκλωβίζεται η κίνηση και η δημόσια συμπεριφορά στους στενούς δρόμους, στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, στη ζωή πίσω από τα κλειστά παράθυρα. Και τα μόνα ανοιχτά παράθυρα, προς τα οποία όλοι μοιάζει να έχουν πρόσβαση, είναι τα τηλεοπτικά. Στο μέγεθος της μικρής οθόνης συμπιέζεται, ολοένα και περισσότερο, ο δημόσιος χώρος, ο δημόσιος λόγος, η δημόσια δράση. Κι αυτά τα παράθυρα δεν χρειάζονται κουρτίνες. Μοιάζουν ότι δεν έχουν να κρύψουν τίποτα, ομνύουν στη διαφάνεια και στην ειλικρίνεια, και κλείνουν όλο και περισσότερο τον ορίζοντα όσων βρίσκονται στην πλευρά των θεατών. Σταδιακά αυτός ο «δημόσιος χώρος» γίνεται παρέα πολλών, γίνεται υποκατάστατο διαλόγου, υποκατάστατο συμμετοχής, παίρνει τη θέση της συντροφιάς και της κοινωνικής ζωής. Η ζωή «παίζεται» στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τα παράθυρα των σπιτιών μας έχουν κατεβασμένα ρολά και, στην καλύτερη περίπτωση, ωραίες κουρτίνες.

Αμαρτια μου...... ιστορια μου.......

Γκαίτε : H αμαρτία γράφει την ιστορία, όταν η αρετή σιωπά. Ο πατέρας εξορία και το σπίτι ορφανό ζούμε μες στην τυραννία, στο σκοτάδι το πηχτό Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό. Κλαίει κι η μάνα τώρα μόνη, κλαιν τα δέντρα, τα βουνάστην πατρίδα μας νυχτώνει, ορφανή η αγκαλιά Κι έσυ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό Μες στα σύρματα κλεισμένοι, μα η καρδιά μας πάντα ορθή πάντα ο ίδιος όρκος μπαίνει, λευτεριά και προκοπή Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό Και συ λαέ βασανισμένε μην ξεχνας τον φασισμό.

Θηλυκα και μηχανες στεναχωριες και ..............

Πήξαμε στα πακέτα ας αλλάξουμε κανάλι.... Ποια τροφή κατεβάζει τη σεξουαλικότητα κατά 90%; - Η γαμήλια τούρτα!!!! ---------------------- Μαρία, κέρδισα το Joker!!- Αγάπη μου, είναι καταπληκτικό!- Γρήγορα, ετοίμασε τις βαλίτζες- Αχ, που θα πάμε, τι ρούχα να πάρω, χειμωνιάτικα ή καλοκαιρινά;- Πάρτα όλα Μαράκι, εσύ πας στη μάνα σου ---------------------------------------------- Αγάπη μου, δεν νομίζεις ότι μετά από εφτά χρόνια σχέσης είναι καιρός να παντρευτούμε;- Καλά λες, αγάπη μου, αλλά ποιος θα μας πάρει; ------------------------------------------ Μετά από 20 χρόνια γάμου, το ζευγάρι πάει κρουαζιέρα. Μια νύχτα μεπανσέληνο βρίσκονται στο κατάστρωμα και με πολύ ρομαντική διάθεσηλέει η γυναίκα:- Αγάπη μου, αν έπεφτα στη θάλασσα θα μ' έσωνες;- Αν σου πω "ναι", θα πέσεις; ----------------------------------------------- Δύο φίλοι:- Μετά από 20 χρόνια γάμου είμαι ακόμα ερωτευμένος με την ίδια κοπέλα.- Καταπληκτικό!- Ελπίζω μόνο να μην το μάθει η γυναίκα μου. ----------------------------------------------- Πως τρομάζεις έναν άντρα;- Κρύβεσαι πίσω του και του πετάς ρύζι... -------------------------------------------------- Δεν έχω μιλήσει στην γυναίκα μου τους τελευταίους 18 μήνες.Δεν θέλω να την διακόψω. ------------------------------------------------ Ο τελευταίος καυγάς με την γυναίκα μου ήταν δικό μου λάθος.Με ρώτησε "Τι έχει η τηλεόραση"; και εγώ απάντησα "Σκόνη" ------------------------------------------------- Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τη Γη και μετά αναπαύτηκε.Κατόπιν δημιούργησε τον άντρα και μετά αναπαύτηκε.Στο τέλος ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα.Από τότε ούτε ο Θεός ούτε ο άντρας αναπαύτηκαν ξανά. ------------------------------------- Γιατί οι άντρες πεθαίνουν πριν από τις γυναίκες τους;- Επειδή το θέλουν. ----------------------------------------------------- Ξέρετε ποια είναι η ποινή για την διγαμία;- Να έχετε δύο πεθερές. ----------------------------------------------------- Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου:- Μπαμπά ξέρεις τι άκουσα; Σε κάποιες χώρες της Αφρικής, ο άντρας δεν γνωρίζει την γυναίκα που θα παντρευτεί μέχρι την ημέρα του γάμου τους.- Αυτό παιδί μου συμβαίνει σε όλες τις χώρες!!!!! ------------------------------------------------------- Ένας άντρας έβαλε μικρή αγγελία σε εφημερίδα "Ζητείται σύζυγος".Την επόμενη μέρα έλαβε εκατοντάδες γράμματα. Όλα έλεγαν το ίδιο πράγμα.- "Μπορείς να πάρεις την δική μου". ------------------------------------------------------ Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να θυμάσαι τα γενέθλια της γυναίκας σου, είναι να τα ξεχάσεις μία φορά. --------------------------------------------------- Συζήτηση μεταξύ δύο ανδρών:- "Η γυναίκα μου είναι ένας άγγελος" λέει ο πρώτος με υπερηφάνεια- "Πραγματικά είσαι πολύ τυχερός. Η δικιά μου δυστυχώς ακόμα ζει" του απαντά ο άλλος ------------------------------------------------------------- Οι περισσότεροι άντρες προσδιορίζουν τον γάμο ως έναν ακριβό τρόπο για να έχουν πλυμένα και καθαρά ρούχα τζάμπα. ---------------------------------------------------------------- Απλά σκέψου ότι αν δεν υπήρχε ο γάμος, οι άντρες θα περνούσαν τη ζωή τους θεωρώντας ότι ποτέ δεν κάνουν λάθη. ------------------------------------------------------------------- Αν θέλεις η γυναίκα σου να σε ακούει και να δίνει την δέουσα προσοχή σε αυτά που λες τότε ξεκίνα να παραμιλάς στον ύπνο σου. ---------------------------------------------- Κάποιος άντρας δήλωσε "Δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει πραγματική ευτυχία μέχρι που παντρεύτηκα. Αλλά δυστυχώς τότε ήταν πολύ αργά". ------------------------------------------------------------------- Συζήτηση μεταξύ πατέρα και γιου:- Μπαμπά πόσο κοστίζει για να παντρευτεί κάποιος;- Δεν ξέρω παιδί μου. Εγώ ακόμα πληρώνω. -------------------------------------------------------------------- Πηγαίνω τη γυναίκα μου παντού, αλλά πάντα βρίσκει το δρόμο για να γυρίσει. --------------------------------------------------------------------- Ρώτησα την γυναίκα μου "Που θέλεις να πάμε για την επέτειο μας;""Κάπου που δεν έχω πάει καιρό"Έτσι της πρότεινα την κουζίνα! Φταίω; ---------------------------------------------------------------------- Πάντα κρατιόμαστε χέρι - χέρι. Αν την αφήσω, ψωνίζει. ---------------------------------------------------------------------- Έχει ένα ηλεκτρικό μίξερ , ηλεκτρική τοστιέρα και ηλεκτρικό στίφτη.Μου είπε "Υπάρχουν πολλές συσκευές, και δεν έχω μέρος να καθίσω".Της αγόρασα μία ηλεκτρική καρέκλα

Γλυκιά που είναι η συμμετοχή…

Η Μαρία Δαμανάκη θα μπορούσε να είναι ιστορικό πρόσωπο για την ελληνική κοινωνία, προτού κλείσει τα πενήντα της χρόνια. Κατέληξε να είναι ένα αποχυμωμένο πολιτικό πρόσωπο που περιφέρει την αγωνία του για εξουσία, χειροκροτώντας τον Γιώργο Παπανδρέου στο πιο κωμικοτραγικό συνέδριο κόμματος της Μεταπολίτευσης. Ξεκίνησε, στο τέλος της επταετούς δικτατορίας, με τους καλύτερους οιωνούς. Ηταν μια νέα κοπέλα, δροσερή, μορφωμένη, που της έλαχε να είναι η Φωνή του Πολυτεχνείου, πρωταγωνίστρια σε μια κορυφαία συμβολική στιγμή της νεότερης ιστορίας, σε μια στιγμή που ξέπλυνε την υποταγή και την αδιαφορία, και δόξασε την αιώνια νιότη. Την ώρα της Μεταπολίτευσης, τα είχε όλα: αριστερή ένταξη, νιάτα, δάφνες Πολυτεχνείου. Εφερνε το ορμητικό μέλλον σε μια μια πολιτική σκηνή γερασμένη, φορτωμένη παλιές αμαρτίες. Η Μαρία Δαμανάκη το 1977 κατάφερε να είναι η νεότερη βουλευτής εκλεγμένη με ένα κόμμα γερόντων, το ΚΚΕ. Στα 25 της, η ΜΔ έλαμπε ανάμεσα στα γερόντια του Πολίτ Μπιρό του ΚΚΕ, ανθρώπους που είχαν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα κατά τις πολύχρονες διώξεις και υπερορίες. Ωστόσο, η σκέψη που υπερίσχυε φαίνεται ότι ήταν των γερόντων της υπερορίας. Οι νεότερες γενιές, της αντιδικτατορική Πανσπουδαστικής και της μεταπολιτευτικής ΚΝΕ, δεν κάτεφεραν να διεμβολίσουν τον κυρίαρχο λόγο των σταλινομπρεζνιεφικών γερόντων. Απεναντίας, πήραν από αυτούς τον αστείρευτο τακτικισμό και την ασίγαστη δίψα για power game. O λόγος της 25χρονης Μαρίας δεν διαφοροποιήθηκε ουσιωδώς, ούτε καν λεκτικά, από τον ξύλινο λόγο των δογματικών του ΚΚΕ. Η νεαρή πολιτικός, μαζί με τους ομηλίκους συντρόφους της, ζέσταινε την απηρχαιωμένη κομματική φωλιά και παπαγάλιζε στερεότυπα στην «εργατική τάξη», την ώρα που η κοινωνία των μη προνομιούχων, ποτάμι πραγματικό και ένυλο, μετατοπιζόταν θεαματικά προς τη σοσιαλίζουσα επαγγελία του δημαγωγού Ανδρέα Παπανδρέου. [Ο,τι δεν είδε τότε στη δυναμική του ΠΑΣΟΚ, τότε που όντως συνέβαινε, το βλέπει τώρα η ΜΔ, στο νεοφιλελεύθερο νεφέλωμα του Γ.Α. Παπανδρέου…] Η Μαρία χόρτασε κανάκεμα και χειραγώγηση από τους γέροντες, εξελέγη βουλευτής στη δύσκολη Β’ Αθηνών σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και το 1989 ήταν παρούσα στη μεταλλαγή: στη συγκρότηση του Συνασπισμού. Τότε, οι «νέοι» του ΚΚΕ επεχείρησαν την πιο οργανωμένη ανταρσία τους, την ανανέωση του υπέργηρου μηχανισμού και το άνοιγμα πέρα από τα τείχη του Περισσού. Ηταν η «ώρα της Αριστεράς», σύμφωνα με το τότε σύνθημα. Με μια διαφορά: μετά τα πασοκικά ’80s, η Αριστερά δεν ήταν ίδια… Ηταν λεηλατημένη από το εγχώριο ΠΑΣΟΚ και την παγκόσμια ιστορία, που τότε γκρέμιζε τον υπαρκτό σοσιαλισμό και το μεταπολεμικό status. Ο καθ’ ημάς μίνι ιστορικός συμβιβασμός έγινε με τεράστια καθυστέρηση και ερήμην των μαζών. Η ΜΔ έζησε το ‘89 του Ειδικού Δικαστηρίου και τη συγκυβέρνηση και έμεινε στον «μικρό» Συνασπισμό μετά την έντρομη αναδίπλωση του ΚΚΕ και την αποχώρησή του από τα γυμνάσια εξουσίας. Το 1991 είναι η κορυφαία στιγμή της πολιτικής της καριέρας: Εκλέγεται πρόεδρος του Συνασπισμού, στα 39 της χρόνια. Από τη θέση αυτή οδηγεί ένα κόμμα με ισχυρές φυγόκεντρες τάσεις και θολή φυσιογνωμία στις εκλογές του 1993, και ο Συν ηττάται, μένει εκτός βουλής. Δεν έπεισε, κι επιπλέον έπρεπε να πληρώσει το «βρώμικο ?89». Η πρόεδρος, υπό το βάρος της αποτυχίας, παραιτείται. Λίγο αργότερα θα είναι υποψήφια δήμαρχος της Αριστεράς στην Αθήνα και θα επανεκλεγεί βουλευτής το 1996. Εκλεγμένη με τον Συνασπισμό, μπαίνει στην εποχή Σημίτη, στην εποχή του εκσυγχρονισμού και της Ισχυρής Ελλάδας, και τότε αρχίζει εκ μέρους της το διαρκές φλερτ με το ΠΑΣΟΚ… Η ορατή μεταστροφή της ΜΔ προς την εξουσία αρχίζει τότε, ωστόσο άνθρωποι που τη γνωρίζουν από παλιά παρατηρούν ότι η ωφελιμοθηρία και η ιδιοτέλεια πρυτάνευαν πάντα στις πολιτικές της επιλογές, αποτελούσαν το σταθερό υπέδαφος επί του οποίου χτιζόταν ο στερεότυπος λόγος περί συμμετοχής, ευθύνης και πρότασης εξουσίας της Αριστεράς. Η μεταμόρφωση της πρώην χαριτόβρυτης σταλινοπούλας σε ντάμα της κεντροαριστεράς συντέλεσθηκε το 1998, όταν κατέβηκε κοινή υποψήφια του ΠΑΣΟΚ και του Συν, εναντίον του «Κύριου Τίποτε» Δ. Αβραμόπουλου στο δήμο Αθηναίων. Αποτέλεσμα: Η κεντροαριστερή ντάμα με τα Αρμάνι και τον νεφελώδη πολτικό λόγο συνετρίβη από το κεντροδεξιό μπλέιζερ που δεν έλεγε απολύτως τίποτε…Η ήττα αυτή, αντί να την οδηγήσει να σκεφτεί γιατί δεν την ψήφισαν ούτε οι αριστεροί ούτε οι κεντρώοι του ΠΑΣΟΚ, οδήγησε τη ΜΔ ακόμη πιο μακριά από τον Συνασπισμό. Στις εκλογές του 2000, η Μαρία Δαμανάκη εκλέγεται με την προσωπική της ακτινοβολία, διαφωνώντας στρατηγικά με το κόμμα της και υποστηρίζοντας τη συμμαχία με το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ… Επιστροφή της ανεύρετης πολιτικής Πριν από δύο χρόνια, η έμπειρη Μαρία Δαμανάκη, βουλευτής από το 1977, μητέρα τριών παιδιών, με τρεις γάμους, υποστήριξε με βιβλίο της την «Επιστροφή της πολιτικής». Παρόμοια πράγματα εξακολουθεί να λέει σήμερα, που βρήκε τον προορισμό της: τη δια βοής δημοκρατία του Γιώργου Παπανδρέου. Οταν κάλεσε τους φίλους της προσφάτως για να συστρατευθούν υπέρ Παπανδρέου, μίλησε και πάλι για την «επιστροφή της πολιτικής», προσθέτοντας φρέσκα αρτύματα περί «αλλαγής σκηνικού» και «Νέας ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης» απ” όπου «δεν μπορούμε να απουσιάζουμε». Λείπει οποιαδήποτε αναφορά στην Αριστερά, έστω λεκτική. Υπάρχει μόνο μία, όταν η Αριστερά ονομάζεται «Ευρύτερη Αριστερά της συμμετοχής και της ευθύνης», ακριβώς στο γλωσσικό ιδίωμα του ευρέως και correct και αορίστως δημοκρατικού Γ. Α. Παπανδρέου. Επιστροφή στην πολιτική, λοιπόν, με συμμετοχή και ευθύνη… Αλλά επειδή η ΜΔ βρίσκεται στο προσκήνιο της πολιτικής περίπου τριάντα χρόνια, αναρωτιόμαστε: Αν η πολιτική παρήκμασε και «έφυγε», όλα αυτά τα χρόνια, η ίδια δεν έχει ευθύνη; Δεν ήταν κορυφαία σε τρία κόμματα, και μάλιστα κόμματα αρχών, κόμματα ιδεών, προτού καταλήξει στην ευρύτερη παράταξη του ελέω ονόματος ηγέτη; Τα κοινότοπα correct της Μαρίας Δαμανάκη περί επανεύρεσης μιας Ευρύτερης Αχρωμης Αριστεράς και μιας Ευρύτατης Ξεβαμμένης Πολιτικής, ακούγονται ελάχιστα πειστικά, μάλλον μελαγχολικά. Ποιον ενδιαφέρει η αγωνία της κ. Δαμανάκη να υπάρξει πολιτικά, εν εξουσία, για τα επόμενα χρόνια; Σε ποια κοινωνικά υποκείμενα απευθύνεται και ως τι; Ως φωνή του Πολυτεχνείου, ως ζώσα συνείδηση της παλαιάς αριστεράς, ως φωνή της αναδυόμενης νέας αριστεράς; Ή απλώς σαν επαγγελματίας διαχειριστής που νοιάζεται μόνο για το μέλλον του; Φαίνεται ότι το μόνο που την απασχολεί είναι να παραμείνει στη θαλπωρή της εξουσίας, με κάθε τρόπο. Στη σημερινή πολιτική σκηνή πρωταγωνιστούν και άλλα στελέχη της γενιάς του Πολυτεχνείου, σαν την ΜΔ· καμπόσοι είναι υπουργοί, ή και μόνιμοι υπουργοί. Για τους περισσότερους η πολιτική ή το υπουργιλίκι είναι το μόνο τους επάγγελμα. Δεν πρόλαβαν να μάθουν τίποτε άλλο. Δεν πρόλαβαν επίσης, και δεν θέλησαν, να διευρύνουν τον πνευματικό και ιστορικό τους ορίζοντα, δεν μπόρεσαν να κάνουν τέχνη την πολιτική. H πολιτική είναι γι’ αυτούς συντεχνιακό προνόμιο· το κέρδισαν προσκομίζοντας στους γέροντες μάστορες ως πειστήριο τη μυητήρια τελετή της νιότης τους, το Πολυτεχνείο και την κομματική ένταξη. Aυτό το συντεχνιακό προνόμιο, το επάγγελμα, προασπίζονται κάθε τόσο μιλώντας για εκσυγχρονισμό όσοι γέρασαν μαζί με τη συντεχνία τους. Και δεν είναι αναγκαία πια η καταγωγή από κάποια Αριστερά… Προέχει η λύσσα να παραμείνεις στο σινάφι και στο προσκήνιο. Mε αυτή την έννοια, η Μαρία Δαμανάκη αισθάνεται ταυτισμένη και αλληλέγγυα με τον «συμμετοχή στο χαμόγελο» Γ. Παπανδρέου, με τον απίθανο Δ. Aβραμόπουλο, τον Κ. Λαλιώτη (ομόαιμο Πολυτεχνείου), τον «Σαμίνα» Χρ. Παπουτσή. Eίναι οι συνάδελφοι της, το σινάφι της. Oι ιδέες, οι θέσεις, οι αποχρώσεις, το τι αντιπροσωπεύει ο καθείς, όλα πάνε σε δεύτερη μοίρα. Tο προέχον είναι η συντήρηση και η αναπαραγωγή του επαγγελματικού κλάδου. Η ίδια η Μαρία Δαμανάκη σήμερα δεν εκπροσωπεί τίποτε, κοινωνικά και συμβολικά· κανένα κοινωνικό στρώμα, κανένα πνευματικό μόρφωμα. Εμφράζει την προσωπική της αγωνία να υπάρξει οπωσδήποτε, και την αγωνία ολόκληρης της τάξης επαγγελματιών πολιτικών που πασχίζουν να κρατηθούν στη ράχη του νέου κύματος, στη ράχη της δημοκρατίας της βοής και των δημοψηφισμάτων.

περιοδικό «Κ», Καθημερινή, Κυριακή 08.02.2006

Ax Eλλαδα σαγαπω

«Εμένα το αίμα μου είναι ελληνικό»...

Εξι λέξεις, μια απάντηση, καμιά προσπάθεια δικαιολόγησης. Μια ακόμη ρατσιστική επίθεση, με θύμα έναν 22χρονο Πακιστανό μετανάστη, στο κέντρο της Αθήνας, την Ομόνοια, γύρω στις 11 το βράδυ της Τρίτης... Δυο 24άωρα μετά τη δεύτερη επίθεση σε σπίτι Πακιστανών μεταναστών στο Αιγάλεω...

Με δράστες δύο νεαρούς ημεδαπούς, που, όταν συνελήφθησαν μετά τον ξυλοδαρμό του Ουσμάν, και ρωτήθηκαν λόγω των εξωτερικών τους χαρακτηριστικών «από πού είναι;», ο ένας τους αρκέστηκε να απαντήσει: «Το αίμα μου είναι ελληνικό». Ηταν η απάντηση στα κίνητρα της επίθεσης, που διήρκησε μόλις 5 λεπτά. Οσο χρειάστηκαν οι δυο νεαροί, ηλικίας 20, το πολύ 22 χρόνων, για να πλησιάσουν τον «ξένο» συνομήλικό τους και να τον χτυπήσουν. Η λεκτική επίθεση με τις ρατσιστικές ύβρεις μετατράπηκε λίγα λεπτά αργότερα σε ξυλοδαρμό. Μπουνιές, κλωτσιές, στο πρόσωπο και τα γεννητικά όργανα του νεαρού μετανάστη. Υβρεις από τον τρίτο φίλο των δραστών, που παρακολουθούσε, χωρίς να τον χτυπήσει. Και μετά ακολούθησε η φυγή.

Οι δράστες του ξυλοδαρμού έφυγαν τρέχοντας μπαίνοντας στο Μετρό. Το θύμα τους ακολούθησε. Ζήτησε βοήθεια από τους αστυνομικούς που βρίσκονταν μέσα στο σταθμό και τελικά οι νεαροί συνελήφθησαν. Θύμα και θύτες οδηγήθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας, από όπου ο Ουσμάν επικοινώνησε με εκπροσώπους του Ελληνοπακιστανικού Συλλόγου και στη συνέχεια με την αρωγή τους κατέθεσε μήνυση σε βάρος των νεαρών.

Η ΕΛ.ΑΣ. επιβεβαίωσε το περιστατικό. Οι δύο από τους τρεις ημεδαπούς, εκείνοι που χτύπησαν τον 22χρονο, οδηγήθηκαν χθες στον εισαγγελέα, που τους όρισε δικάσιμο για τις 22 Ιανουαρίου. Η απάντηση ενός εκ των τριών σε ερώτηση σχετική με την καταγωγή τους αντηχεί ακόμη στα αυτιά των εκπροσώπων του Ελληνοπακιστανικού Συλλόγου, που αποκάλυψαν το νέο ρατσιστικό κρούσμα.

Οχι μία, όχι δύο, αλλά 20 ρατσιστικές επιθέσεις καταγράφονται το τελευταίο εξάμηνο, ίσως ο μεγαλύτερος αριθμός επιθέσεων σε τέτοιο σύντομο χρονικό διάστημα, πείθοντας και τον πλέον δύσπιστο για τη σοβαρότητα της απειλής, επισημαίνει η Νεολαία Ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη - YRE, θυμίζοντας: 1/1/2008 καταγγέλλεται φασιστική επίθεση από τη λέσχη «υπογείως της Καλλιδρομίου», στις 12/1 φασίστες επιτίθενται σε αναρχικό στη Θεσσαλονίκη προκαλώντας τραύματα, στις 13/1 επιτέθηκαν με μαχαίρι σε μαθητές που καλλούσαν αφίσες στους Αμπελόκηπους, την ίδια μέρα ομάδα φασιστών χτύπησε το σπίτι των Πακιστανών στο Αιγάλεω και στις 13/1 ο Ελληνοπακιστανικός Σύλλογος καταγγέλλει νέα επίθεση σε μετανάστη στην Ομόνοια. Γ.Δ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/01/2008 "γι' αυτό σου λέω. ξέρω πώς θα 'ναι ο θάνατος, μια απλή βραδιά όπως οι άλλες"

Σωματείου Αλβανών Εργαζομένων Χίου

ΧΙΟΣ Η μάζωξη στην πλατεία απέφερε καρπό. Και από τη στάση να παρατηρούν παθητικά τα όσα είχαν σχέση με την εργασία τους τώρα περνούν στην οργάνωση και τη συλλογική διεκδίκηση. Ο λόγος για τους μετανάστες από την Αλβανία που κατοικούν στη Χίο, οι οποίοι προχώρησαν στη δημιουργία του «Σωματείου Αλβανών Εργαζομένων Χίου». Πρώτος στόχος η προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων τους. «Το πρώτο πράγμα που ζητάμε είναι να φύγουν οι παράνομοι. Με αυτό τον τρόπο δεν θα προστατευτούμε μόνο εμείς, αλλά και όλοι οι Χιώτες οικοδόμοι από τη μαύρη εργασία» μας λέει ο Βαγγέλι Κιλέζι. Πρωτεργάτης για το σωματείο σημειώνει ότι στη Χίο ζουν περισσότερο από 500 νόμιμους συμπατριώτες του. Αποτελούν όμως μόλις το 1/10 του συνόλου των Αλβανών που ζουν στο νησί! Οι υπόλοιποι είναι παράνομοι. «Το σωματείο είναι το πρώτο βήμα για αποδοχή αυτής της "μειονότητας" στην κοινωνία μας» μας είπε χαρακτηριστικά η πληρεξούσια δικηγόρος Μαρία Μονιάρου. Με τα δύο παιδιά του να έχουν εισαχθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια, ο Βαγγέλι Κιλέζι σημειώνει πως το σωματείο θα ξεκινήσει και μαθήματα αλβανικών και στα Αλβανάκια, πολλά εκ των οποίων έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Οπως μας λέει, υπάρχουν τουλάχιστον 4 πτυχιούχοι δάσκαλοι που μπορούν να στήσουν το σχολείο. Στις άμεσες προτεραιότητες του σωματείου είναι να έχει συνάντηση με το Σωματείο Οικοδόμων αλλά και με το Εργατικό Κέντρο Χίου, ώστε να υπάρξει συνεργασία στα ζητήματα που αφορούν την καταπολέμηση της μαύρης εργασίας.

PS. Όταν ο πεινασμένος χορτάσει τότε ξεχνά τι είναι πείνα και σηκώνει ντουβάρια.Είναι φυσιολογικό επακόλουθο δυστυχώς να στρέφονται εναντίον των παρανόμων. Δεν καταλαβαίνουμε ότι κανείς δεν είναι παράνομος

Ο γαιδαρος του μπαρμπα Αγγελου

Ο υπουργός Επικρατείας κ. Θ. Ρουσόπουλος στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών ανακοίνωσε ότι ο πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής στις 20.00 απόψε θα μιλήσει σε ημερίδα της μη κυβερνητικής οργάνωσης "Διεθνής Διαφάνεια Ελλάς" με θέμα "Κράτος και διαφθορά - Πώς θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο"...Η οργάνωση "Διεθνής Διαφάνεια", σε εκδήλωση της οποίας θα μιλήσει το απόγευμα ο πρωθυπουργός (να πει τι, να εξηγήσει γιατί είμαστε από τους χειρότερους στην Ευρώπη;), δημοσιεύει κάθε χρόνο μια λίστα όλων των χωρών ανάλογα με το βαθμό διαφθοράς σε αυτές. Η λίστα του 2007 τοποθετεί την Ελλάδα στην 56η θέση (!), πίσω από χώρες όπως το Μπουτάν, το Κατάρ, η Μποτσουάνα, η Χιλή ή το Μακάο...!http://www.icgg.org/downloads/CPI_2007.xlsΚαι λέω εγώ τώρα ο γάιδαρος του μπάρμπα Άγγελου που χρόνια τράβηξε σκληρή δουλειά,περιμένει δεμένος στην άκρη του δρόμου,έχει μαθει από δουλειά ,δεν τον πολυνοιαζει. Αλλά ο μπάρμπα Άγγελος πέθανε

Περαστικά σου. Ο θεός σου να σε έχει καλά (δίπλα του).

Η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών έχει επιβληθεί πλήρως. Ο ανερχόμενος, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης κατέχει την αξιοζήλευτη θέση του αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου. Είναι στα μέσα και στα έξω. Ποζάρει μόνος του, πίσω από τον «αντιβασιλέα» Γ. Ζωιτάκη και μεταξύ της «πολιτικής» (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος κ.λπ.) και στρατιωτικής (Αγγελής, κ.λπ.) ηγεσίας του τόπου. Σε λίγο θα ακούσει, συγκινημένος μάλλον, την ιστορική ελληνοχριστιανική ομιλία του δικτάτορα, που θα επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά τους άρρηκτους δεσμούς Εκκλησίας-κράτους για το καλό του γένους και της «εθνικής επαναστάσεως της 21ης Απριλίου». «Είναι ιστορική αλήθεια -έλεγε εκείνη τη μέρα ο Παπαδόπουλος- ότι η εκκλησία δια την Ελλάδα, δια το ελληνικόν έθνος, απετέλεσε την κοιτίδα της ευγνωμοσύνης του και αποτελεί την κοιτίδα των ελπίδων του (...) Σήμερον, περισσότερον από κάθε άλλην περίοδον της ζωής μας, έχομεν ανάγκην της βακτηρίας, την οποία απετέλεσε η Εκκλησία δι' ημάς ως λαόν. Το άγχος της καθημερινής ζωής διασπά την προσωπικότητα και δημιουργεί ψυχοπαθείς πελάτας δια τα νοσηλευτικά ιδρύματα. Η τοιαύτη κατάστασις μόνον με πλήρωσιν της ψυχής δια των απαιτουμένων ηθικών αξιών και ιδανικών είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί. Σήμερον, κλυδωνιζόμεθα όλοι ως άτομα υπό την ροπήν των ανέμων του πλήθους των γνώσεων λόγω της προόδου των επιστημών. Ο άνθρωπος γνωρίζει πολλά και ίσως αυτό αποτελεί κίνδυνον δια την ψυχική του ισορροπίαν». http://www.youtube.com/watch?v=vB1XhljJiRA&eurl=http://www.xristodoulos.com/

Kαλο ταξιδι μπαρμπα Γιαννη

Την 28η Απρίλη,στο πανεπιστήμιο Πειραιά,ο μπάρμπα Γιάννης Ταμτακος μίλησε για τις απεργίες του 36 στη Θεσσαλονίκη και το εργατικό κίνημα του μεσοπολέμου

"...Δεν υπήρξα θεωρητικός. Ήμουν ένας εργάτης του δρόμου κι έπαιρνα μέρος στις εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος. Από το 1924 αγωνίζομαι για τα ζητήματα της εργατικής τάξης και προσηλυτήθηκα στις αναρχικές ιδέες παρόλο που ήμουν Αρχειομαρξιστής και τροτσκιστής από το βιβλιαράκι «Προς τους Νέους» του Κροπότκιν. Δεν είμαι ο θεωρητικός, όπως είπα γιατί ο καπιταλισμός δεν με άφησε να βγάλω το σχολείο είμαι προσφυγόπουλο από το 1914, γεννηθείς το 1908 και πήρα μέρος σε όλους τους απεργιακούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη ήταν μια διεθνής πόλη... ... Σας είπα δεν είμαι θεωρητικός πρακτικά τα ξέρω αυτά τα πράγματα και ευχαριστώ που με ακούσατε και εύχομαι να ασπαστείτε κι εσείς την άποψη, μου έλεγε ένας εσύ τι ψηφίζεις; εγώ δεν ψηφίζω, μουντζώνω. Τι να ψηφίσεις δηλαδή; Τους σοσιαλανθρώπους του ΠΑΣΟΚ; Να τον μοιάσουν τον αρχηγό τους, να γίνουν κι αυτοί ριψάσπιδοι όπως ήταν ο αρχηγός τους. Αυτά αγαπητοί φίλοι, με συγχωρείτε αν τα είπα λίγο απλά και καυτερά. Σας είπα εγώ δεν ήμουν θεωρητικός ήμουν απλός εργάτης, δεν μʼ άφησε ο καπιταλισμός να σπουδάσω... ... Αυτά έχει σύντροφοι η κοινωνία και γι΄ αυτό ακριβώς πρέπει, λέμε είμαστε αντεξουσιαστές, θέλουμε την εξουσία να την ασκεί η ίδια η εργατική τάξις και όχι τα διάφορα κόμματα αυτοί οι φιλόσοφοι οι χαρτογιακάδες που μας διευθύνουν. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και μην με παρεξηγείτε που τα είπα λίγο χοντρά... Λίγα λόγια για τον Γιάννη Ταμτάκο

COCAINE

Τραγωδία της 14χρονης που πέθανε είτε από overdose, από νοθευμένη κοκαΐνη. Mαζεύτηκαν στην Πτολεμαΐδα, όπως είδαμε στην τηλεόραση, μερικοί και παρίσταναν την «συγκέντρωση διαμαρτυρίας» και συγκινήθηκε και ο δήμαρχος που εξέδωσε μάλιστα ανακοίνωση διαμαρτυρίας. Την ίδια ώρα, στην περιοχή, η κοκαΐνη κάνει θραύση στην περιοχή και επιδρά και στην αύξηση της πορνείας ανηλίκων. Οι Βαλκάνιοι ντήλερς έχουν φτάσει να την πουλούν 100 ευρώ το γραμμάριο στα …παιδιά του γυμνασίου. Και όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται πρόκειται για πολύ μεγάλο ποσό για τις εργατικές οικογένειες που ζουν εκεί. Και φυσικά έχει σχέση με την ποιότητα ζωής στα κάτεργα της ΔΕΗ. Xρειάζεται πάνδημη κινητοποίηση για την αντιμετώπισή της μάστιγας των ναρκωτικών και όχι ευχολόγια. Η επαρχία είναι πάντα βουτηγμένη στη σαπιλα και τη συνενοχή. Δες επίσης και τα Ζωνιανά. Όλοι ξέρουν αλλά κανένας δε μιλάει. Είτε το θέλουμε είτε όχι υπάρχουν 3 Ελλάδες. Ένα μικρό υγιές κομμάτι που πνίγεται και καταπνίγεται εκβιάζεται και φοβάται, ένα σάπιο του Κολωνακίου και περιχώρων και ένα σάπιο της Επαρχίας. Όπως είπε και ο Σημίτης αυτή είναι η Ελλάδα. Βρωμάει από παντού.

Μικρος θεος

Αυτός είμαι!Πλάθω τους ανθρώπους σύμφωνα με τη μορφή μου.Μια ράτσα που μου μοιάζει,φτιαγμένη για να πονάει,να κλαίει,να χαίρεται,να απολαμβάνεικαι να σε περιφρονεί,όπως εγώ! Γκαίτε

WELCOME TURIST To γελιο κανει καλο....

Ένα ζευράρι γέροντες κάθονται στο πεζούλι του σπιτιού τους, σε ένα μικρό χωριουδάκι στην Λευκαδα. Ο παππούς αγναντεύει τον ορίζοντα και η γιαγιά κεντάει. Κάποια στιγμή τους πλησιάζουν μερικοί τουρίστες που θέλουν να ζητήσουν οδηγίες. Ένας από αυτούς τους χαιρετάει και ρωτάει τη γιαγιά: -Do you speak English?Τίποτα η γιαγιά.-Parlez-vous Francais?-Δεν καταλαβαίνω, παιδάκι μου!-Sprechen Sie Deutsch?Μούγκα η γιαγιά.-Italiano?Τέλος πάντων, απελπίζονται και φεύγουν. Λέει η γιαγιά στο γέροντα:- Είδες, γέρο μου, να μην ξέρουμε μια ξένη γλώσσα να συννενοηθούμε με τους ανθρώπους;-Γιατί, αυτοί που ξέρανε τέσσερις συννενοηθήκανε;

LIFO 2008

Έχουν σημασία , όσα γράφει στον απολογισμό που κάνει για τα ελληνικά media το 2008, στο LIFO: «Πώς ήταν φέτος η χρονιά στα ελληνικά media; Χμ, και καλά και κακά. Το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, ήταν η άνθηση των αποκαλυπτικών μπλογκ τύπου Press-gr. Είτε τείνουν προς τη γλεντζέδικη αθυροστομία του kourdistoportocali. blogspot.com είτε έχουν το εξαιρετικό και καλογραμμένο ρεπορτάζ του Anti Weblog, τα σάιτ αυτά ορίζουν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης με τρόπο αποφαστικό και σχεδόν αδιόρατο. Όλοι ξέρουμε την εκκωφαντική δύναμη του ψιθύρου. Με ειδήσεις που τα παραδοσιακά μέσα φοβούνται να γράψουν (τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο), αλλά και με αστραπιαία ταχύτητα, οι Έλληνες διαβάζουν δωρεάν και ευφρόσυνα εκείνα που το Mega θα ψιθυρίσει μετά από μια βδομάδα. Εγείρονται συχνά ορισμένα θέματα αισθητικής και χυδαίων σχολίων, τα οποία μετά από λίγο αγνοείς, γιατί κινούνται στο επίπεδο της εφηβικής πλάκας. Το ουσιώδες είναι ότι στο παιχνίδι μπήκε ένας καινούργιος παίκτης, ζωηρός, άτακτος και ασυμμάζευτος, που έχει αποδείξει όμως ότι ξέρει τι λέει και η αγανάκτησή του δεν είναι ανεδαφική». Διαβάστε ολόκληρο το κομμάτι του Στάθη εδώ.

Ποιος θυματε τωρα...........

Το πρωί της 15/12/1937 μπήκε στην ΕΣΣΔ σε εφαρμογή το σχέδιο «Ελληνική Επιχείρηση». Όταν ολοκληρώθηκε, τον Σεπτέμβριο του 1938, υπήρχαν περισσότεροι από 21.000 Έλληνες εκτελεσμένοι και περίπου 30.000 φυλακισμένοι στα σοβιετικά γκουλάγκ στη Σιβηρία. Κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ που πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκαν αποκαλύπτουν για ποιον λόγο η σοβιετική ηγεσία προχώρησε στην εκκαθάριση του ελληνικού πληθυσμού, ενώ νέα αρχεία της μυστικής αστυνομίας αποκαλύπτουν πως η «Ελληνική Επιχείρηση» οργανώθηκε ύστερα από ψευδείς πληροφορίες που έδωσαν Έλληνες εναντίον συμπατριωτών τους.Στις 11 Δεκεμβρίου 1937 στα κεντρικά γραφεία της ΝΚVD, της μυστικής υπηρεσίας της Σοβιετικής Ένωσης, που αργότερα εξελίχθηκε στην περιβόητη ΚGΒ, ο υπουργός Εθνικής Ασφάλειας και διευθυντής της Νικολάι Γεζόφ υπέγραψε την ντιρεκτίβα με κωδικό αριθμό 50215. Η διαταγή ζητούσε να συλληφθούν όλοι οι Έλληνες, ύποπτοι για κατασκοπεία, σαμποτάζ, επαναστατική και εθνικιστική αντισοβιετική δραστηριότητα. Ιδιαίτερα όσοι είχαν αρνηθεί να λάβουν τη σοβιετική υπηκοότητα και όσοι εργάζονταν στις επιχειρήσεις και στα τμήματα μονάδων αμυντικού χαρακτήρα, στα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, και ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, σε όλα τα μεταφορικά μέσα, ιδιαίτερα στα λιμάνια, στον στρατό και στο ναυτικό.«Λίγο προτού αρχίσει η “Ελληνική Επιχείρηση” είχε δολοφονηθεί ο Κίροφ, που ήταν μέλος του Πολίτ Μπιρό και εκπρόσωπος της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων. Οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο διέδωσαν ότι υπαίτιοι της δολοφονίας του ήταν οι “εχθροί» του λαού” και ως τέτοιοι ορίζονταν οι ξένοι. Όσοι δηλαδή έμεναν στην ΕΣΣΔ αλλά είχαν αρνηθεί να λάβουν την υπηκοότητα», λέει ο ερευνητής Ιβάν Τζούχα, που αποκάλυψε μεγάλο μέρος των εγγράφων της «Ελληνικής Επιχείρησης». Οι Έλληνες που έμεναν τότε στη Σοβιετική Ένωση ξεπερνούσαν τις 400.000,όπως προκύπτει από τις καταγραφές των τοπικών κοινοτήτων. «Οι περισσότεροι από τους Έλληνες δεν ήθελαν να πάρουν τη σοβιετική υπηκοότητα διότι ήλπιζαν πως κάποια στιγμή θα γύριζαν στην Ελλάδα. Μόνο που αν είχαν σοβιετικό διαβατήριο, τότε ενδεχομένως το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά να τους αντιμετώπιζε ως κομμουνιστές», λέει ο κ. Τζούχα. Οι ελληνικές προξενικές αρχές όταν πληροφορήθηκαν τις διώξεις εναντίον των Ελλήνων ζήτησαν από τη κυβέρνηση Μεταξά να επιτρέψει τον επαναπατρισμό όσων το επιθυμούσαν προκειμένου να αποφύγουν τις εκτελέσεις και τις διώξεις. Παρόμοιες εκκλήσεις έγιναν και από τις τουρκικές, ιταλικές, γερμανικές και πολωνικές αρχές, καθώς, όπως αποκαλύπτουν τα αρχεία της ΝΚVD, παρόμοια εντολή με την «Ελληνική Επιχείρηση» είχε δοθεί για τους κατοίκους 13 μειονοτικών ομάδων που ζούσαν στην ΕΣΣΔ. «Οι περισσότερες χώρες δέχτηκαν να επαναπατριστούν οι υπήκοοί τους. Ο Μεταξάς όμως φάνηκε να φοβάται πως θα γέμιζε η Ελλάδα με κομμουνιστές και για τον λόγο αυτό επέτρεψε την επιστροφή πολύ λίγων Ελλήνων. Αργότερα έγινε γνωστό πως η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να κλείσει συμφωνία με τις ΗΠΑ και το Μεξικό προκειμένου να δεχθούν Έλληνες από τη Σοβιετική Ένωση με αρνητική όμως απάντηση», αναφέρει ο κ. Τζούχα.Τελικά η Ελλάδα επικαλούμενη την αδυναμία των ντόπιων διπλωματικών αρχών να εκδώσουν διαβατήρια αποφασίζει να δεχτεί 10.000 ανθρώπους, κυρίως γυναίκες και παιδιά των συλληφθέντων Ελλήνων. Ένα από τα «ελληνικά πλοία», το «Σβανέτια», έφυγε στις 28-7-1939 από το Βατούμ μεταφέροντας στη Θεσσαλονίκη τούς περισσότερους πρόσφυγες.Οι Εφιάλτες. Τρεις βουλευτές ελληνικής καταγωγής, οι αδελφοί Κοκκινάκη και η Πάσα Αγκίλενα, δεν διατυπώνουν την παραμικρή διαμαρτυρία για τα όσα συμβαίνουν στους συμπατριώτες τους. Αμέτοχη παρακολουθεί τις εκκαθαρίσεις και η Αθήνα. Μόνο ο τότε Έλληνας πρεσβευτής στη Μόσχα Δημήτρης Νικολόπουλος με διαβήματά του στη σοβιετική ηγεσία ζήτησε εξηγήσεις για τις επιχειρήσεις εναντίον των Ελλήνων. Λίγους μήνες αφότου άρχισε η «Ελληνική Επιχείρηση», στις 8 Μαρτίου 1938, σύμφωνα με το σοβιετικό ειδησεογραφικό πρακτορείο ΤΑΣΣ, ο Νικολόπουλος αυτοκτόνησε «διότι δεν μπορούσε να αντέξει τους πόνους της ανίατης ασθένειας από την οποία έπασχε και η οποία προσδιορίστηκε από τους γιατρούς ως καρκίνος του στομάχου».Από τις 15 Δεκεμβρίου 1937 άρχισαν οι συλλήψεις των Ελλήνων με την κατηγορία του «κατασκόπου» και τη «συμμετοχή σε ελληνικές αντεπαναστατικές οργανώσεις». «Η ΝΚVD ζητούσε μάλιστα από όσους Έλληνες συλλάμβανε να υπογράψουν μια δήλωση με την οποία δέχονταν ότι ήταν μέλη μιας εθνικιστικής αντάρτικης οργάνωσης, που είχε στόχο την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους στο νότιο τμήμα της χώρας σε συνεργασία με εχθρούς του κράτους», αποκαλύπτει ο κ. Τζούχα. Όπως προκύπτει από αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ΝΚVD αυτή η πληροφορία είχε έρθει στη Μόσχα από την Αθήνα! Έλληνες ήταν, επίσης, αυτοί που ανέλαβαν να συντάξουν τις λίστες του θανάτου σε κάθε χωριό ή πόλη.«Ώσπου να αρθεί το απόρρητο από όλα τα αρχεία, και από όσα έχει καταργηθεί, όταν επιτραπεί η πρόσβαση στους ερευνητές, ο ακριβής αριθμός των θυμάτων θα παραμένει μυστήριο», υποστηρίζει ο κ. Τζούχα που συγκέντρωσε στοιχεία για τη θανάτωση περίπου 22.000 Ελλήνων

Πεταξτε το φαρμακο

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται. Θέλει να δώσει οριστικό χτύπημα στην κοινωνική ασφάλιση. Ετοιμάζεται με τον στημένο «διάλογο», με τα παπαγαλάκια της που βγαίνουν στα κανάλια και κατηγορούν τους εργαζόμενους, με τις «επιτροπές σοφών» που κάνουν αναλύσεις αλλά δεν μας λένε ότι αν δίνανε πίσω οι εργοδότες και το κράτος τα λεφτά που έχουνε κλέψει από τα ταμεία δεν θα μπορούσαν να μιλάνε σήμερα για «κρίση του ασφαλιστικού συστήματος». Ο Γκαργκάνας και τα άλλα κοράκια μετράνε πόσα χρόνια ζουν οι εργαζόμενοι για να αποδείξουν ότι δε συμφέρει το κράτος να τους δίνει σύνταξη. Αυτοί, που τους δίνει ο Καραμανλής 20.000€ μισθό για να λένε ψέματα, τολμάνε και προκαλούν εμάς, τη γενιά των 600€ που δουλεύει αλλά και μια άλλη γενιά, αυτή των 400€ που είναι στη σύνταξη. Αυτοί που φταίνε για την ανεργία, που σκαρώσανε τα stage και όλα τα άλλα κόλπα για να μην πληρώνουν οι εργοδότες, που θέλουν ανασφάλιστη την εργασία, που μας έχουνε με μισή δουλειά, μισούς μισθούς, μισά ένσημα, αυτοί παραπονιούνται ότι είναι λίγοι οι εργαζόμενοι. Ποιόν δουλεύουνε; Πολλοί από μας, ειδικά νέοι συνάδελφοι, δεν ξεσηκώνονται γιατί δεν ελπίζουν έτσι κι αλλιώς σε κάτι έτσι όπως πάνε τα πράγματα. Μα για αυτό πρέπει να οργανωθούμε: Για να πάνε συνολικά αλλιώς τα πράγματα. Να δώσουμε ένα γερό μάθημα σε αυτούς που θέλουν σώνει και καλά η νέα γενιά να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, που θεωρούν κατώτερους όσους έχουν δουλέψει μετά το 1993. Ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι μπορούν να είναι ο αστάθμητος παράγοντας που θα ανατρέψει τα σχέδιά τους. Χτυπάνε κυρίως εμάς γιατί υπολογίζουν στην απάθειά μας.

O Παναγης απο τα Μεγαρα

τα 45αρια αντικαταστάθηκαν, από παρακρατικές πένες. Οι αντίπαλοι σήμερα εξοντώνονται διαφορετικά. "Ηθικά" Τι στοιχεία έχει η κυρία δεν το ξέρω. Σε κάθε περίπτωση όμως εγώ αν είχα την εξουσία να αποφασίσω, τι θα γίνει, θα έκλεινα την ίδια μέσα και τα αφεντικά της (γιατί μάλλον έχει πολλά) για εκβίαση και τους άλλους για τις κομπίνες που έχουν κάνει. Επίσης δε νομίζω ότι την έφερε στον άλλο γιατί δεν τη διόρισε! Τόσους και τόσους διόρισαν. Θα διόριζαν και αυτή. Απλά τον έπιασε από το γιακά και του είπε: "Κοίτα τι δωράκια σου έχω. Ή μας κάνεις αυτό, το άλλο και το άλλο, ή σε καίμε". Τώρα επειδή δεν τους παίρνει να τα πούνε λένε για διορισμούς ρόζ σκάνδαλα και πράσινα άλογα. Εδώ παίζονται δις και τώρα που μιλάμε γίνονται διαπραγματεύσεις τι θα βγει τι δε θα βγει ποιος θα πάρει ποια δουλειά και τα σχετικά. Αυτό είναι το σκάνδαλο. Με μερικές κασέτες να εκβιάζεται η κυβέρνηση. Συγγνώμη αλλά είμαστε γελοίοι αν το ανεχόμαστε αυτό. Αυτό ρε σεις σημαίνει κατάλυση πολιτεύματος. Αυτού του Μπουρδελοπολιτεύματος που έχουμε και που το λέμε δημοκρατία, που ο θεός να την κάνει δημοκρατία. Στη δημοκρατία υπάρχουν θεσμοί και κανόνες. Εδώ υπάρχουν λαμόγια νταβατζήδες κι εκβιαστές. Και μια παρομοίωση:Παλιά καταλύαμε το πολίτευμα με τάνκς τώρα με εκβιασμούς και κωλοφυλλάδες.

Μαυρη μαυριλα πλακωσε

Διαβάστε στην Καθημερινή την έρευνα τής Public Issue για την εμπιστοσύνη των πολιτών σε θεσμούς κι επιχειρήσεις. Διαβάστε και απορήστε για τη σκέψη και τα κριτήρια τού μέσου Έλληνα. Δείτε την ανάδειξη, ως πιο αξιόπιστου θεσμού, με διαφορά μάλιστα, τής Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Συμπαθώ κι εγώ το Πυροσβεστικό Σώμα, εκτιμώ τον κόπο και την αυταπάρνηση τού μέσου στελέχους του, ωστόσο δεν θα φανταζόμουν ότι θα έμενε αλώβητο στην εμπιστοσύνη τού κόσμου - σε επίπεδο θεσμικό, ήτοι συνολικής οργάνωσης και αποτελεσματικότητας - μετά τις καταστρεπτικότατες πυρκαγιές τού καλοκαιριού. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι και τα εκλογικά ποσοστά τού τότε και νυν κυβερνώντος κόμματος εμφανίστηκαν υψηλά στις περιοχές εκείνες, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι για την έκταση τής καταστροφής έφταιγαν τα …δέντρα (δεν μπορεί να ενοχοποιηθεί ο …κακός μας ο καιρός, διότι η επίσης εξαιρετικά αξιόπιστη Ε.Μ.Υ., δεύτερη στην κατάταξη, θα μας είχε προειδοποιήσει!). Δείτε τον Στρατό να βαράει προσοχή στην τέταρτη θέση. Καταλαβαίνω την ανάγκη να αισθανόμαστε ασφαλείς και «εθνικά υπερήφανοι», αλλά αυτή η ψήφος εμπιστοσύνης αποδίδεται σε ένα φύσει αυταρχικό Σώμα, που, λογικά, θα έπρεπε να κινητοποιεί αρνητικά αντανακλαστικά σε ελεύθερους και δημοκρατικούς πολίτες - πέραν τού ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ισχυρά οχυρά τής γραφειοκρατίας, της ευνοιοκρατίας και της δημοσιοϋπαλληλίστικης λούφας. Ομοίως για την Ε.Υ.Π., η οποία φιγουράρει στην έβδομη θέση! Πολύ πάνω από τη Δικαιοσύνη (δέκατη τέταρτη θέση) και την εκλεγμένη Βουλή (δέκατη έκτη θέση)! Δεν ξέρω τι δείκτη τριτοκοσμικότητας ή αυταρχισμού συνιστά η διαπίστωση ότι η πιο αδιαφανής και εξ ορισμού «ύποπτη» για τα ατομικά δικαιώματα κρατική υπηρεσία απολαμβάνει περισσότερη εμπιστοσύνη αφενός από τους τοποτηρητές τής νομιμότητας δικαστές (οι οποίοι, έστω κι αν για διάφορους λόγους έχουν ενίοτε αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα, υπόκεινται αν μη τι άλλο σε περιορισμούς δημοσιότητας, αιτιολογίας των αποφάσεών τους κ.λπ.) κι αφετέρου από το δημοκρατικά εκλεγμένο-ευθέως νομιμοποιημένο νομοθετικό Σώμα! Ειλικρινά ανησυχητικό. Ομοίως για την Αστυνομία, στην δέκατη τρίτη θέση. Δείτε την Εκκλησία, ακούνητη ουσιαστικά απ’ τον θεσμικό της θρόνο (έστω με απώλειες), στην όγδοη θέση, παρά τα προφανή! Τι να πρωτοπείς εδώ… Είπαμε, προφανή. Δείτε τους Δήμους - αυτά τα άντρα παρανομίας, οικονομικής αδιαφάνειας και νεποτισμού - στη δωδέκατη θέση, επίσης πάνω από τη Δικαιοσύνη και τη Βουλή. Δείτε, σαν ανέκδοτο, την Ολυμπιακή σε υψηλή θέση (ένατη). Τα δε κόμματα, στην τελευταία θέση. Τα κόμματα, που δεν προκύπτουν αριστίνδην αλλά, υποτίθεται, μέσα από ελεύθερες συμμετοχικές διαδικασίες. Αυτά που εν πάση περιπτώσει αναδεικνύονται από την ψήφο μας. Αυτά που ψηφίζονται και ξαναψηφίζονται και ματαξαναψηφίζονται από το ίδιο το «δείγμα» τής έρευνας, αυτό που βγαίνει εκ των υστέρων να διατρανώσει την εμπιστοσύνη του στον λοχία, στον παπά, στον χωροφύλακα και στον συμβολικό Πρόεδρο τής Δημοκρατίας (εμπιστοσύνη σε τι, ως προς αυτόν, στην ικανότητα διεξαγωγής δεξιώσεων;). Τι προφίλ πολίτη σχηματίζεται από όλα αυτά; Ενός πολίτη που προεχόντως απαρνιέται τη δημοκρατική ευθύνη του για τη συνδιαμόρφωση τής κατάστασης (βλ. καταποντισμό των δημοκρατικών/συμμετοχικών θεσμών). Ενός πολίτη που επενδύει στα κλασικά αυταρχικά σχήματα για να τον βγάζουν από τα αδιέξοδα ή για να αισθάνεται ασφάλεια. Ενός πολίτη που περιμένει τις έτοιμες λύσεις-θέσφατα από πρόσωπα και θεσμούς αυτόφωτου κύρους, ενός πολίτη με ρηχή και απολιτίκ κριτική διάθεση, που δεν ξέρει εν τέλει από τι κινδυνεύει. Ενός πολίτη, δυστυχώς, πληγωμένου, ανώριμου και ανενημέρωτου, εγκλωβισμένου στις κορώνες των Μ.Μ.Ε. και των κάθε λογής «ρητόρων τού καφενείου». Ευτυχεσμενο κι αισιόδοξο το 2008!

Αγιος ανθρωπος.......

ΛΙΒΑΔΕΙΑ Του Γ. ΜΠΑΡΔΩΣΑ Για κιναιδισμό κατηγορεί ο πρώην μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος, πατήρ Κωνσταντίνος, τον νυν μητροπολίτη Θεόκλητο Κουμαριανό, τον πρωτοσύγκελό του και τον μέχρι πρότινος αρχιμανδρίτη στο ιδιαίτερο γραφείο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, Σεραφείμ Κουλουσούσα. Χθες, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό STAR Κεντρικής Ελλάδας, ο πατήρ Κωνσταντίνος αναφέρθηκε στα όσα ακούστηκαν για τη σύλληψη σε νυχτερινό κέντρο, στο δρόμο Τρικάλων-Καρδίτσας, του μητροπολίτη Θεόκλητου και του Σεραφείμ Κουλουσούσα. «Για τον Θεόκλητο Κουμαριανό -επισήμανε- πληροφορήθηκα και βεβαιώθηκα ότι είχε στη Μητρόπολη έναν συνεργάτη, έναν διάκονο στο όνομα Σεραφείμ Κουλουσούσα». Τόνισε ότι τον Κουλουσούσα δεν τον έχει δει ποτέ αλλά από «πληροφορίες μαθαίνω ότι αυτός ήταν ομοιοπαθής με τον προϊστάμενό του». «Και οι δυο τους -υποστήριξε- βαρύνονται με το πάθος του κιναιδισμού. Και για να ικανοποιήσουν το πάθος, μια νύχτα πριν από περίπου ένα χρόνο, ο μητροπολίτης και ο διάκονος έφυγαν από τη μητρόπολη με το αυτοκίνητό τους και πήγαν σε νυχτερινό κέντρο. Εκεί αστυνομικοί που ερευνούσαν για ναρκωτικά τους ζήτησαν τις ταυτότητες. Δεν τις έδειξαν και οδηγήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί, στο πορτ μπαγκάζ, ανακάλυψαν τα ράσα και ότι ήταν κληρικοί...». Ακολούθως, ο πατήρ Κωνσταντίνος αποκάλυψε και απόπειρα αυτοκτονίας του Σ. Κουλουσούσα: «Αυτά τα οποία γίνονταν τον έφεραν σε αδιέξοδο και πήρε πολλά φάρμακα να αυτοκτονήσει. Σε κωματώδη κατάσταση τον πήγαν στο νοσοκομείο και τον πρόλαβαν». Εντύπωση προκάλεσε, όπως είπε, ότι «όταν συνήλθε πήρε προαγωγή και από διάκονος έγινε αρχιμανδρίτης και πήγε στην Αθήνα. Οχι σε κάποια ενορία ή σε οποιαδήποτε υπηρεσία, αλλά στο ιδιαίτερο γραφείο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου». ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/01/2005

Λυκουρεζος Αλ.

Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους ο Αλ.Λυκουρέζος για τα οικοπέδα στη Γλυφάδα Δημοσίευση : Ιούνιος 22,2007 Αθήνα. Ελεύθερος με τον περιοριστικό όρο της χρηματικής εγγύησης των 150 χιλιάδων ευρώ αφέθηκε ο δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος, ο οποίος εμπλέκεται στην υπόθεση με τα οικόπεδα στην Αιξωνή Γλυφάδας. Ο ίδιος έκανε λόγο για πρωτοφανές και πέρα για πέρα αβάσιμο κατηγορητήριο. Όπως αναφέρουν Τα Νέα της Παρασκευής, το κατηγορητήριο περιλαμβάνει αδικήματα για απόπειρα απάτης ενώπιον δικαστηρίου, ηθική αυτουργία σε χρήση πλαστού εγγράφου και συμμετοχή σε συμμορία. Η εμπλοκή του Αλ. Λυκουρέζου αφορά τον χειρισμό εκ μέρους του επιμέρους υποθέσεων που ερευνώνται στο πλαίσιο της κύριας ανάκρισης για την υπόθεση της Αιξωνής. Ο ίδιος σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι «απολογούμενος απέδειξα ότι οι διαλαμβανόμενοι στα δικόγραφα του εντολέως μου ισχυρισμοί, για τους οποίους και μόνο κατηγορούμαι, στηρίζονται στην υπ΄ αριθμόν 227/2001 απόφαση της Oλομέλειας του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και σε γνωμοδοτήσεις τριών κορυφαίων καθηγητών της Νομικής Σχολής».

venceremos, hasta la victoria sempre

GUEVARA (Καββαδίας) Ητανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα. Ελεγε η μάνα του παιδιού: ''Καμάρι μου, κοιμήσου''. Ομως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου. Λεφούσι ο άσπρος μέρμυγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα. Ομοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες. Λάκισε ο φίλος, ο αδελφός. Που μ' είδες και που σ' είδα; Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα. Ποιός το 'λεγε, ποιός το 'λπιζε και ποιός να το βαστάξει; Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους. Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους. Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει. Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει. Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι. Σφυρί βαρεί με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι. Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά. Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλλος. Πέφτει απ' τα χείλη σου , που ακόμα είναι ζεστά, ένα σβησμένο cigarillos. Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό, έσμιξε πιά με το καράβι του συννέφου. Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν. Χοσέ Μαρτί, (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει, περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται. Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι.) απόψε οι δύο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε. Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλωντας το σαϊτάρι. Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη. Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι. Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει, μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του. Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει. Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα βάρκα φορτώνει με την πιό φτηνή πραμάτεια. Εχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα. Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.