Διαβάζω σήμερα στο in.gr ότι οι μισθοί των πρωτοδικών διπλασιάστηκαν. Σε μια μέρα. Θυμάμαι και τον διπλασιασμό του μισθού άλλων βαθμίδων των δικαστικών και θυμήθηκα μια παλιά απορία μου.
Η λογική του νομοθέτη λέει πως οι δικαστικοί πρέπει να έχουν μεγάλους μισθούς για να μην είναι επιρρεπείς σε δωροδοκίες. Με αυτόν τον τρόπο θʼ απονέμουν απρόσκοπτα και αμερόληπτα τη δικαιοσύνη. Η απορία μου είναι πως παραπάνω από τα μισά εγκλήματα γίνονται για το χρήμα.
Και ότι εάν πολλοί από τους κατηγορούμενους που έχουν μπροστά τους οι δικαστικοί είχαν περισσότερα χρήματα, δεν θα βρίσκονταν μπροστά τους. Με άλλα λόγια, απορώ πως οι δικαστικοί δικάζουν ανθρώπους για πράξεις που αυτοί οι ίδιοι αποφεύγουν όχι χάρη στο χαρακτήρα ή το ήθος τους, αλλά έχοντας τόσα πολλά ώστε (λέει ο νομοθέτης) δεν θα ζητήσουν περισσότερα.
Έχοντας δηλαδή εγγυηθεί τη δική τους ακεραιότητα με παχυλό μισθό (η πρακτική του χορτάτου), δικάζουν όσους πεινασμένους κλέβουν. Στων οποίων τη θέση πολύ πιθανώς θα βρίσκονταν (η λογική του νομοθέτη το παραδέχεται!) εάν έπαιρναν λιγότερα.
Μου διαφεύγει η λογική της δικαιοσύνης στην περίπτωση αυτή. Καλύτερα: της βάσης της δικαιοσύνης. Με ποια λογική χωρίζονται οι αμνοί από τα ερίφια; Ποια είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή μεταξύ τίμιου και παράνομου;
Τι θα πει ʽπρότερος έντιμος βίοςʼ; Τι θα πει ʽπροδιάθεση στο έγκλημαʼ; Ο δικαστής θεωρείται δυνάμει κλέφτης εκ των προτέρων. Είναι λογικό για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας να χορταίνεται μόνο αυτός;
Και είναι ηθικό να χορταίνεται προσωπικά, σαν μόσχος δικαστικός, ώστε να μπορεί να μοιράζει δίκαια ποινές σε όσους παρανομούν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου