Πάλι προχθές το βράδυ αποκλείσθηκε το Κέντρο της πόλης με τη συγκέντρωση και την πορεία του ΠΑΜΕ. Φυσικά, σε επιλεγμένες ώρες αιχμής, 7-9 το βράδυ. Μέχρι τώρα πίστευα ότι η αναστάτωση στη ζωή της πόλης και η ταλαιπωρία των πολιτών που προκαλούν αυτές οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις και οι πορείες είναι τόσο μεγάλες, ώστε θα επέφεραν σύγκρουση ή τουλάχιστον αντίθεση των οργανωτών με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και ότι αυτή η αντίθεση θα αχρήστευε αυτές τις μορφές διεκδίκησης και πάλης.
Οτι θα ανάγκαζε τους οργανωτές να σκεφθούν και να εφαρμόσουν άλλες μορφές πάλης που να σέβονται την ομαλή λειτουργία της πόλης, τη ζωή και τα δικαιώματα των κατοίκων της.
Τώρα δεν το πιστεύω. Η διακοπή της συγκοινωνίας, ο αποκλεισμός του Κέντρου και η αναστάτωση της πόλης παραμένουν στρατηγικοί σκοποί κάθε συγκέντρωσης, διαδήλωσης ή πορείας, μικρής, μεγάλης ή ασήμαντης. Ομολογώ ότι ποτέ δεν είχα φαντασθεί αυτήν την απροσδόκητη εξέλιξη της «ταξικής πάλης». Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι παρά την αναστάτωση, την ενόχληση και την ταλαιπωρία που προκαλούν, αυτές οι συγκεντρώσεις και οι πορείες γίνονται και πιο συχνές, πιο μαζικές και δεν προκαλούν τις αντιστάσεις που λογικά θα περίμενε κανείς. Μερικοί εισηγούνται μέτρα τύπου Σαρκοζί, αστυνομικά και κατασταλτικά.
Ας το δεχθούμε σαν πραγματικό γεγονός, ότι στρατηγικός σκοπός είναι η αναστάτωση της πόλης η οποία συχνά συνοδεύεται και από καταστροφές.
Οταν μιλάμε για αποκλεισμό του κέντρου ο καθένας έχει το μέγεθος της δικής του περιπέτειας, το οποίο συνήθως είναι μικρότερο από το γενικό φαινόμενο του αποκλεισμού. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον αποκλεισμό μιας τεράστιας έκτασης, ο οποίος προκαλεί παράλυση σχεδόν σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο των 4-5 εκατομμυρίων κατοίκων.
Το πρώτο που θα σκεφτόταν κανείς είναι η μελέτη μέτρων που θα μπορούσαν να περιορίσουν την ταλαιπωρία των κατοίκων. Το πρώτο και το αυτονόητο θα ήταν η έγκαιρη προειδοποίηση των κατοίκων, μέσω όλων των μέσων επικοινωνίας, για τον αναμενόμενο αποκλεισμό. Τώρα, απληροφόρητοι οι πολίτες, με το Ι.Χ. αυτοκίνητο, το λεωφορείο ή το τρόλεϊ φτάνουν στα όρια του αποκλεισμού και εκεί εγκλωβίζονται για ώρες. Το δεύτερο θα ήταν ίσως η έγκαιρη εκτροπή της κυκλοφορίας προς τους περιφερειακούς δρόμους και προς τους σταθμούς του Μετρό ώστε να διευκολύνεται κατά το δυνατό η παράκαμψη του αποκλεισμένου Κέντρου.
Για πολλοστή φορά προχθές έφτασα στην πλατεία Συντάγματος με μεγάλη ταλαιπωρία. Και μια που έφτασα, κατάκοπος είναι αλήθεια, κάθισα και παρακολούθησα την πορεία. Ηταν πραγματικά εντυπωσιακή σε συμμετοχή και άριστα οργανωμένη. Σε αραιή φάλαγγα, ώστε η διέλευση από τους κεντρικούς δρόμους να έχει μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά ζωηρή σε συνθήματα και σε πλακάτ.
Δεν έλειπε καμιά από τις διεκδικήσεις που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια και κανένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν. Το ασφαλιστικό, η ανώτατη εκπαίδευση, ο δημόσιος χαρακτήρας της Ολυμπιακής, του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, η δημόσια υγεία και φυσικά η παγκοσμιοποίηση γενικά και η Ευρωπαϊκή Ενωση ειδικότερα. Σε όλα τα αιτήματα και συνθήματα κυριαρχούσε ο κρατισμός ως η έσχατη λύση, ότι κάποιο κράτος, ανυπολόγιστων διαστάσεων και αγνώστου χαρακτήρα και με απροσδιόριστους πόρους θα αναλάβει να λύσει όλα τα προβλήματα των πολιτών, τα ατομικά και τα γενικά.
Επειδή υπάρχουν ήδη οδυνηρές εμπειρίες τρομάζει κανείς στη σκέψη, πού μπορεί να καταλήξει αυτός ο αχαλίνωτος κρατισμός, με ισχυρά λαϊκά ερείσματα.
P.S.Υπάρχουν Ελληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Ελληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου